Een marathon als metafoor van het leven
Maikel vertelt: “Onlangs deed ik mee met een marathon in onze regio in Centraal Azië. Dit event stond al lang op m’n bucketlist. Het kriebelde van alle kanten, ik moest hem een keer gerend hebben!”
Maikel en Marise, werkers van Frontiers hebben hun leven opgebouwd in Centraal-Azië. Zij hebben een vervolgde moslimbevolkingsgroep op hun hart. Terugblikkend op de marathon, bedacht Maikel dat de marathon, eigenlijk een metafoor is voor hun leven op het veld. Zijn waardevolle inzichten deelt hij met ons.
Een uitdaging op fysiek en mentaal vlak
Nu ga ik al jaren twee à drie keer in de week naar de ‘gym’ – mijn vaste uitlaatklep om de stress van het leven hier weg te werken – maar besloot om nu nog meer te concentreren op hardlopen. Op de band. Binnen. Dit vanwege de smog buiten (winter), of de hitte (zomer). Stel je voor: 18, 19, 20 kilometer op een band, er zijn weinig dingen die saaier zijn om te doen, de moeilijkheid lag dan zeker ook op het mentale vlak en niet alleen fysiek. Maar goed, zo trainde ik me er het afgelopen halfjaar doorheen.
“Een beetje dom”
Het ging goed, uitstekend zelfs! Een maand voor de race liep ik zonder problemen 21 kilometer – mijn doel – in een hele mooie tijd. Ik besloot twee weken voor de wedstrijd nog een keer 21 kilometer te rennen, naast de twee andere kortere trainingen van 8 kilometer en 14 kilometer van die week. Het bleek geen wijs besluit te zijn (koningin Maxima zou zeggen: “Dat was een beetje dom” – en dat was ook precies hoe mijn vrouw het omschreef). Tijdens die 21 kilometer, die ik eigenwijs uitliep ook al protesteerde m’n lijf, liep ik een blessure op aan m’n knie en kon ik – letterlijk – geen poot meer verzetten.
Een halfjaar speciaal hiervoor getraind en dan nu, twee weken voor de start, dit! Twee weken. Twee weken volledige rust, zou dat genoeg zijn voor het grote moment daar was? Ik hoopte het, smeerde zalfjes rond en op m’n zere knieën, kocht nog meer zalfjes en een kniebrace, slikte Ibuprofen en bezocht een fysiotherapeut, misschien dat die het proces nog wat kon versnellen?
Gediskwalificeerd. Geen medaille. De prijs niet behaald.
De dag was daar. Om 6.00 uur ging de wekker. Met een paar bananen en Ibuprofen achter de kiezen en flink wat zalf achter de brace stapten we in de auto naar de startlocatie bij ons in de stad. Maar bij het uitstappen wist ik het al: dit wordt hem niet, de knie wil niet, heeft er geen zin in, protesteert van alle kanten. Te jammer om nu op dit moment op te geven besloot ik om toch te gaan starten. Klokslag 7.00 uur knalde het startsein, en daar gingen we! Ik was nog niet goed en wel uit het zicht van de startlijn (100 meter) of de pijn schoot al door m’n knie. Nu al opgeven?! Nee toch, 1 rondje van 5 kilometer, dat moet toch kunnen, please! Gelukkig, dat lukte! En aangemoedigd door de wolk van getuigen (mijn vrouw, kinderen en een aantal vrienden) besloot ik voor een tweede ronde te gaan. 6 kilometer? Check! 7 kilometer – het getal van de volheid, toch ook een mooi doel? Check! En zo ging ik door, maar bij 9 kilometer werd de pijn die inmiddels door mijn beide knieën schoot ondraaglijk en wist ik dat als ik nu over het startpunt kom, ik moet stoppen…
De 10 kilometer haalde ik inderdaad – en ik werd daar warm onthaald door de wolk – maar de finish – het doel van de wedstrijd, de 21 kilometer – haalde ik niet. Ik was gestopt. Uit de race gestapt. Gediskwalificeerd. Geen medaille. De prijs niet behaald.
De metafoor
Ons leven hier heeft veel weg van het lopen van een marathon. Er zijn een aantal mooie raakvlakken, laten we er een paar samen bekijken!
We zijn opgegroeid en komen uit een cultuur van ‘instant’ resultaat. Quick fixes. Fastfood. Vandaag besteld, morgen op de mat. Dit resultaat – en daaraan gekoppeld: een prestatiegerichte achtergrond kan ons in de weg staan bij ons leven hier. Ons leven hier – en de weg naar ‘succes’ – is namelijk geen snelle sprint, maar heeft meer weg van het lopen van een marathon. Geen shortcuts, het vraagt voorbereiding en training.
Maar meer nog is het een zaak van doorzetten. Niet opgeven. Volhouden. Lange adem. 13 jaar staat er voor onze regio en de mensen hier voordat het zogenaamde ‘vertrouwensgat’ gedicht is. Dat betekent dat er dusdanig vertrouwen is opgebouwd dat mensen echt naar je willen luisteren, laat staan dingen van je aan willen nemen. 13 jaar! We zijn hier nu 10 jaar, we staan nog maar aan het begin, of als we het onderzoek moeten geloven, zelfs nog voor het begin, we zijn amper gestart… misschien net de 100 meter na de startlijn?
Onze levens: geen sprint maar een marathon
Een ander raakvlak? In onze tak van sport – pionierende zendingswerkers onder de onbereikten volken – laten de statistieken zien dat 70(!)% voortijdig afhaakt. Zij zijn begonnen, maar eindigen, net als ik bij de marathon, met een blessure en/of ze eindigen voortijdig.
Deze mensen zijn stuk voor stuk begonnen met een droom, met een passie voor Jezus en een brandende bewogenheid voor de mensen die wonen in het 10-40 raam. Waar de volken wonen met de minste toegang tot het Goede Nieuws. Zij hadden een duidelijke roeping en visie en waren oprecht daarin. Maar uiteindelijk, om wat voor reden dan ook, ‘rennen’ ze niet meer goed, als ze überhaupt nog aan het ‘rennen’ zijn. Hun geloof heeft schipbreuk geleden, hun huwelijk is op de klippen gelopen… De valkuil? Nee, dit overkomt mij niet. De tragedie? Geen van deze mensen had ooit gedacht toen ze begonnen aan hun ‘race’ dat hun namen zouden bijdragen aan deze statistiek…
Niet alleen beginnen maar ook en vooral: goed eindigen is belangrijk!
Goed eindigen – jullie als achterban, als mensen om ons heen, spelen daar een belangrijke rol in. En dat is nog een raakvlak met het lopen van een marathon: net zoals ik die aanmoediging nodig had om ondanks pijn een tweede ronde te lopen, zijn jullie voor ons die wolk van getuigen die ons aanmoedigen, die ons steunen, die ons keer op keer net dat duwtje in de rug geven dat we nodig hebben. Onbetaalbaar. We weten ons gezegend met jullie!
Maar we – en jullie! – worden ook aangemoedigd door een wolk van getuigen die we niet zien. Ik heb het voorrecht en de genade gehad om hun gejuich gehoord te hebben. Het was op het moment dat ik onze roeping die op ons leven lag met God uit worstelde.
Gejuich in de hemel!
Sommigen van jullie denken misschien dat we ‘er zin in hadden’ om naar dit land en specifiek naar deze stad te gaan. Nee, dat was niet zo. Ik had geen zin, zag het niet zitten, protesteerde en zocht uitvluchten. Totdat ik na een lange nacht worstelen – terwijl Marise al die tijd bad zo hoorde ik later – tot overgave kwam: “God, hier ben ik, hier zijn wij, zend ons”. Op hetzelfde moment dat die woorden over m’n lippen kwamen, hoorde ik met mijn geestelijk oor een luid gejuich opgaan in de hemel. En ‘somehow’ wist ik wie het waren: mensen die ons voor waren gegaan, samen met engelen. Ze riepen: “Ja, ze gaan, ze gaan voor de glorie van Zijn Naam!” Ik schroom om dit te delen, maar dit voorval – nooit eerder gehad, en daarna ook nooit weer zo meegemaakt – zegt vooral veel over onze Grote Aanmoediger zelf: Hij wist dat ik het toen nodig had – en Hij wist dat ik het hier nodig zou hebben. Op moeilijke momenten is dit voorval vaak voorbij gekomen en de vreugde die ik hoorde in hun stemmen gaf mij moed om door te blijven gaan!
Je richten op de prijs
Hoe eindigen we goed? Het heeft te maken met weten dat we geen snelle sprint rennen, het heeft te maken met die aanmoediging, maar het heeft ook te maken met ons te richten op de prijs die voor ons ligt. Eindigen klinkt als iets in de (verre?) toekomst, maar ‘goed eindigen’ heeft alles te maken met de keuzes die we NU maken, met karakter dat we tonen bij de figuurlijke oefenrondjes die we rennen als niemand kijkt. Hebreeën 12: 1,2 zegt het mooi:
“Let us run with ENDURANCE the race that is set before us. FIXING our eyes on Jesus, the PIONEER (prachtige vertaling voor onze setting!) and perfecter of our faith.”
(“(…) en vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt. Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof (…).”)
Twee sleutels
Als slot. Uit onderzoek blijkt dat de 30% die wel goed eindigt en met Paulus kan zeggen: “ik heb de goede strijd gestreden, de wedstrijd uitgelopen en het geloof behouden.” zij twee dingen gemeen hebben, hoe verschillend ze als persoon verder ook zijn.
Zij hebben:
- Eén of meer goede vriendschappen bij wie ze volledig transparant zijn: geen maskers, geen verborgen zonden, er wordt niets verstopt.
- Een ritme (ieder kan dat invullen op zijn eigen manier, maar het moet prioriteit hebben en ingepland zijn) van ‘retreat, reflection & refreshment’. Tijd met Jezus, het najagen van intimiteit met Hem.
Beiden zijn beproefde sleutels gebleken om goed te eindigen en de finish – de eindstreep – te halen! Beide tools hebben wij opnieuw in onze gereedschapskist gestopt. Want die ultieme prijs, deze woorden willen we allemaal toch ooit graag horen?
“Goed gedaan, jij goede en trouwe knecht… Welkom bij het feestmaal!”
Onze levens zijn als een marathon. Weet waarvoor je hem rent! En wat betreft die niet uitgelopen race van mij: volgend jaar weer een nieuwe ronde met een nieuwe kans!
Vragen waarop je zou kunnen reflecteren:
- Wat is jouw race? Tot welke race ben jij geroepen?
- Wat belemmert jou om die race goed te lopen?
- Wat helpt je om hem goed te eindigen?
- Welke principes kun je in je leven inbouwen die je helpen om de race goed te lopen en om hem goed te eindigen?
“Do you see what this means – all these pioneers who blazed the way, all these veterans cheering us on? It means we’d better get on with it. Strip down, start running – and never quit! No extra spiritual fat, no parasitic sin. Keep your eyes on Jesus, who both began and finished this race we’re in. Study how He did it. Because He never lost sight of where He was headed – that exhilarating finish in and with God – He could put up with everything along the way: Cross, shame, whatever. And now He’s there, in the place of honor, right alongside God. When you find yourselves flagging in your faith, go over that story again, item by item, that long litany of hostility He plowed through. That will shoot adrenaline into your souls!”
– The Message – (ook in het Nederlands beschikbaar)
Maandelijks vergelijkbare verhalen in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan!