Mijn eerste half jaar op het veld, van vallen naar vooruitgang
“We zijn een halfjaar verder!” Een half jaar geleden vertrok Emma naar Centraal – Afrika. Ze kijkt terug op het eerste half jaar en deelt uit haar dagboek haar ervaringen, die bestonden uit vallen, opstaan, doorgaan en uiteindelijk… vooruitgang!
December – de eerste weken
Met kerst vieren we dat Jezus op aarde kwam als baby’tje, volledig afhankelijk van zijn ouders. Op mijn eerste kerstdagen hier voel ik me ook net een baby. Ik kan niets zonder hulp: waar ik ook heen ga, iemand moet mee zodat ik niet verdwaal. Ook omdat ik nog geen woord Arabisch versta. En simpele taken zoals geld pinnen blijken hier enorme uitdagingen te zijn. Alles gaat anders.
Ik ben moe en overweldigd, maar ik klamp me vast aan Gods belofte dat Hij met ons is. Dankbaar dat ik na zoveel voorbereiding veilig ben aangekomen in het land.
Januari – nieuwe kleren kopen
Vandaag nam een teamgenoot me mee naar de markt. Stressvol! Mijn hoofddoek gleed voortdurend af en de busjes kwam ik niet in of uit zonder struikelen over andere passagiers.
De markt was groot, druk en ongezellig. Ik miste het rondsnuffelen. Vind je iets moois? Dan moet je direct beslissen of je het koopt. Het was moeilijk keuzes maken onder druk van de verkopers. Ik was enorm dankbaar dat mijn teamgenoot er was. Uiteindelijk hebben we een jurk en een mooie laffaya (een lange lap stof die je om je heen wikkelt) gevonden.
Ik ben uitgeput, maar zo dankbaar voor mijn teamgenoten die mij helpen wegwijs te raken in de stad!
Februari – nieuwe vriendinnetjes
Deze maand logeerde ik bij Nyah om meer te leren van de lokale cultuur.
Een paar avonden terug bezocht ik de buren. De buurmeisjes waren aan het dansen en ze wilden graag dat ik meedeed. Mijn pogingen om hen na te doen waren een bron van hilariteit. Maar het ijs is gebroken! Zodra ik nu terug ben van taalles komen de kinderen langs. We spelen spelletjes en ze maken graag foto’s met mijn telefoon. Ik kijk uit naar de dag dat ik voldoende Arabisch spreek om echte gesprekken met ze te voeren.
Ik ben dankbaar voor de eerste persoonlijke contacten in de wijk.
De verkoper is verward: ‘Macaroni?’ ‘Zeep?’ “Nee EIEREN”
Maart – nijlpaarden spotten
Samen met een vriendin verbleef ik een weekje in een appartement buiten de stad. We hebben genoten van westerse luxe (Airco! Zwembad!) en hoopten de nijlpaarden in de rivier te spotten. Ik ben God enorm dankbaar voor deze vriendin. Wat een zegen om samen ervaringen uit te wisselen over ons nieuwe leven hier. We hebben trouwens nul nijlpaarden gezien, maar wat hoorde ik vandaag? Er liep er gewoon eentje rond in de stad!
Het is een zegen dat ik ook vriendschappen met andere werkers buiten mijn team op kan bouwen.
April –eid al fitr (suikerfeest)
Eid al fitr was niet zo uitbundig als ik dacht. Misschien was iedereen moe van de ramadan en hitte. Toch was het interessant om mee te maken. Vandaag bezocht ik met een ander teamlid haar oude buurtgenoten. Overal kreeg je thee en frisdrank met koekjes en snoepjes.
Een maand lang vasten is moeilijk. Het is triest hoe gedwongen mensen zich voelen om mee te doen. Soms verliezen zwangere vrouwen zelfs hun kind omdat ze toch persé willen vasten, uit angst voor puntenverlies en voor wat anderen zeggen.
Ik bid dat de mensen hier de genade van Jezus leren kennen.
Mei – taalfrustraties en overwinningen
Langzaamaan begint de taalstudie zijn vruchten af te werpen. Al is het resultaat wisselend. Inmiddels kan ik zelf naar de markt gaan, zonder begeleiding. Ik deed een poging om eieren te kopen, dat ging zo:
“Hallo, ik wil eieren.”
De verkoper opent de koelkast en haalt er een blikje frisdrank uit. “Nee, eieren.” En ik wijs naar de eierdozen achter de toonbank. De verkoper is verward: ‘Macaroni?’ ‘Zeep?’ “Nee EIEREN!”
Een andere klant spreekt me aan: “Hier verkopen ze geen kip.” Ik geef het op, gefrustreerd over mijn gebrekkige Arabisch. Bij het volgende winkeltje probeer ik het toch opnieuw: “Ik wil eieren.” De verkoper knikt en overhandigt ze. Sommigen begrijpen me gelukkig wel!
Mijn taalhulp bemoedigt me en ik ben toch dankbaar voor de vooruitgang die ik boek.
Terugkijkend
Dit eerste halfjaar voelde als overleven. Ik ben vaak zo moe dat ik om acht uur ‘s avonds al op bed lig. Maar terugkijkend, zie ik zeker groei. Ik voel me zelfverzekerder, kan al iets meer zonder hulp, en ook qua Arabisch heb ik een mijlpaal bereikt. Ik oefen nu met het beschrijven van plaatjes in kinderboeken.
Ik ben geen baby meer, maar een peuter 😊.
Meer weten?
Wil je meer weten over ons voorbereidingstraject, een shortterm- of longterm uitzending? Hier vind je meer informatie.
Maandelijks vergelijkbare verhalen in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan!