Sinds kort bevinden we ons in nieuwe realiteit: die van het coronavirus. We doen aan sociale onthouding, kinderen kunnen niet naar school en het openbare leven komt steeds meer stil te liggen. Ouderen en mensen met gezondheidsproblemen zitten verplicht thuis. Voor hoe lang? Dat weten we niet. Die onzekerheid maakt het juist zo ongrijpbaar.

Jasmijn ondervindt ook gevolgen van het coronavirus. Vorige week kon ze geen nieuw stempel voor haar visum krijgen en raadde de Nederlandse ambassade haar aan om naar Nederland te gaan. Wij zochten contact met haar.

Jasmijn, hoe gaat het met je?

Het gaat goed met mij. Ik ben gezond en weet sinds gister dat ik de komende maand gewoon in mijn land mag blijven en niet weg hoef, waar het eerst wel even op leek.

Wat is de situatie in het land?

De situatie hier is vergelijkbaar met die van Nederland. Scholen zijn dicht, het openbare leven ligt plat en proef ik angst onder de mensen. Alle moskeeën zijn ook dicht. De gebedsoproep vanaf de minaretten klinkt nog steeds vijf keer per dag. Deze is aangepast, wat uniek is. Het is niet meer ‘Kom naar het gebed’, maar: ‘Verricht je gebed in jullie huizen.’

Hoe is het dan met je lokale contacten?

Normaal hebben we wekelijkse clubs: met vrouwen, kinderen en tieners. Die zijn allemaal afgelast. Hierin volgen wij het advies van de overheid en ook het Nederlandse RIVM. We proberen nu digitaal iets op te zetten. Bezoeken doen we nog wel: omdat de scholen dicht zijn, hebben kinderen en tieners juist behoefte aan afleiding en gezelligheid. We vragen altijd om toestemming of we langs mogen komen. Ik kreeg vorige week zelfs berichtjes: ‘Kom je langs? Wij vervelen ons’. Dat doe ik dan graag. We kiezen er als team voor niet bij kwetsbare mensen langs te gaan en geen fysiek contact te hebben.

Hoe is de sfeer in jullie team?

Ons team bestaat uit meerdere nationaliteiten en organisaties. Het zijn twee versmolten teams, met ieder team eigen teamleiders. Deze teamleiders maken andere keuzes en respecteren elkaar daarin. Dat doen wij ook als teamleden onderling. Dat is zo goed om te ervaren. Omdat verschillende teamleden binnen ons team in quarantaine zitten, kunnen wij onze ontmoetingen niet hebben zoals we dat hadden. Ikzelf, mijn huisgenoten en het gezin van mijn teamleiders gaan veel met elkaar om. We eten samen, bidden samen en denken voortdurend na hoe we juist in deze tijd kunnen uitreiken en omzien naar de mensen in onze wijk. Ook naar elkaar. Zo nodigen wij hun kinderen uit om spelletjes te spelen.

Is er kans dat je het land uit moet?

Dat moet ik sowieso iedere maand voor mijn visum. Zo ook afgelopen week. Bij de grens aangekomen moest ik eruit van de grenspolitie, ik kon alleen een exit-stempel krijgen. Na veel overleggen mocht ik uiteindelijk terugkeren naar mijn huis hier. Zonder stempel. Ze verwezen mij naar een kantoor in de hoofdstad, waar ik vervolgens geen stempel kreeg. Ik ben veel heen-en-weer verwezen en mijn visum was inmiddels niet meer geldig. Ik heb contact gezocht met de Nederlandse ambassade en zij raadden aan het land zo snel mogelijk te verlaten, nu er nog enkele vluchten zijn. Samen met mijn teamleider ben ik nogmaals naar de grens gereden. Daar kreeg ik een stempel. Dat voelde echt als een wonder. En ze waren zo vriendelijk zelfs!

Is er iets waarvoor we kunnen bidden?

Ja, voor de mensen hier. Nu het leven zo stil wordt gezet, alles onzeker is en het besef heerst dat wij als mensen zo klein zijn, dat ze mogen horen dat Jezus zekerheid en leven geeft.

Bid jij mee?

• Dat Jasmijn de volgende keer weer een stempel mag ontvangen.
• Dat Gods Koninkrijk gebouwd mag blijven worden, ook in moeilijke tijden zoals deze.
• Dat nieuwe openingen ontstaan om over Jezus te delen, doordat mensen thuis zitten en Jasmijn en haar teamgenoten vragen om langs te komen.
• Voor bescherming van de gezondheid van Jasmijn, haar teamgenoten, en alle mensen met wie ze contacten hebben opgebouwd.