Als de cultuurshock toeslaat!
De wittebroodsweken van onze uitzending zijn echt over en we zitten midden in de cultuurshock:
- als je na anderhalf uur wachten bij de lokale barbier eindelijk aan de beurt bent, maar een veel later gekomen klant rustig voor je neus op de kappersstoel gaat zitten…
- als je zo je best hebt gedaan om die verdraaid moeilijke tekst in je hoofd te krijgen, maar dan van je lerares te horen krijgt dat haar kleindochter van 5 nog beter leest…
- als je je niet verstaanbaar kunt maken… en als je dat al wel kunt je het antwoord niet begrijpt…
- als die aangeboden kebab er wel lekker uitzag, maar je de volgende ochtend toch boven de wc hangt…
- als het buiten 40 graden is, binnen al niet veel koeler, en dit niet echt meewerkt om de volgende naamval (zes stuks!) met al zijn vervoegingen in je hoofd te krijgen…
… dan is er maar een eerlijke conclusie mogelijk: de wittebroodsweken van onze uitzending – als die er al waren – zijn echt over en we zitten midden in de cultuurshock!
Het is een fase… Het gaat over. Zeggen ze. Straks waarderen we weer de directe manier van communiceren, voelen we ons als een vis in het water tussen wegafsnijdende mede-verkeersdeelnemers, genieten we van de luidruchtige ontspanning en drinken we vooral met heel plezier de lokale lekkernij: gefermenteerde paardenmelk (in het echt smaakt het nog zuurder dan de naam doet vermoeden)! Het komt dus allemaal goed!
Maar we moeten er nu nog doorheen. Er doorheen. Ook als alles in je zegt: er omheen! Of: terug! Wat ons helpt: we weten dat we hier moeten zijn! (En we weten nu ook waarom God dit zo duidelijk gezegd heeft 🙂 ).
Wat ook helpt: we hebben ons team om ons heen, mensen en zij zijn precies door dezelfde fase gegaan; zij kennen het gevoel, en we kunnen met een gerust hart spuien op momenten dat het even nodig is. En op momenten dat men ons uitlacht om ons taalgestuntel mogen we leren dat het verder niet onze identiteit raakt. We zijn immers een kind van God! Geliefd. Aanvaard. Ook als de zesde naamval (en heel veel meer) niet vloeiend uit onze mond komt!
‘Wat ons helpt: we weten dat we hier moeten zijn! En we weten nu ook waarom God dit zo duidelijk gezegd heeft.’
Wat ons er ook doorheen sleept is het goede contact met onze huisbaas. Kortgeleden nodigde hij ons uit om met hem en zijn familie een dag de bergen in te gaan: een ultieme gelegenheid om elkaar beter te leren kennen! Naast het drinken van – jawel! – gefermenteerde paardenmelk – en het eten van veel, heel veel schapenvlees gaven zij ons een inkijkje in het normale dagelijkse leven hier met al zijn ups en downs. Bijzonder was om naderhand ook nog lange tijd met de ouders te mogen doorbrengen in het ouderlijk huis. Armoede komt dan heel dichtbij, maar wat een mooie gastvrije mensen! Mede door deze dag staat de volgende uitnodiging: ook oma wil ons graag ontmoeten! En zo zit je ineens midden in een lokale familie!
Bidden jullie mee voor deze familie, voor andere ontmoetingen, dat we Zijn licht mogen laten schijnen in een donkere nu nog vaak zo vreemde wereld voor ons; met of zonder woorden
Mark & Anne*
Namen zijn gefingeerd vanwege veiligheid
